در تاریخ هر کشور و هر سرزمین مقاطعی وجود دارد که آن را ریشه بروز تحولات و تغییرات مثبت و منفی ارزیابی می‌کنند. برای ایران معاصر، حدفاصل سال‌های ۸۴ تا ۹۲ برهه‌ای است که نطفه بسیاری از ناترازی‌ها، بحران‌ها، کژکارکردی‌ها و... در آن شکل گرفته است. دوره‌ای که دولت اصلاحات یک ساختار قوام یافته و در مسیر توسعه را به عنوان میراث به یادگار گذاشت، اما دولت نهم و دهم مانند وارثی که دارایی قبل از خود را بر باد داده و صرف امور غیرضروری می‌کند، داشته‌های اصلاحات را بر باد داد.

با فرارسیدن سال ۱۴۰۴، توجهات به سند توسعه‌ای افق چشم‌انداز ۱۴۰۴ معطوف شد، زیرا امسال وضعیت عینی اجتماعی و اقتصادی ایران، از شعار‌هایی که در این سند لحاظ شده بسیار متفاوت است. البته ایران سالیان سال است که با چالش محقق نشدن اسناد توسعه‌ای خود دست به گریبان است و سند افق چشم‌انداز ۱۴۰۴ تنها یک نمونه از آنها به شمار می‌آید.

خود ابراهيم فياض ـ جامعه‌شناس و استاد دانشگاه ـ درباره اتفاق برنامه «سند چشم‌انداز» در شبکه چهار سيما، اظهار مي‌کند: در ابتدا قرار بود درباره اقتصاد و جامعه و سرمايه اجتماعي و کمي هم درباره مباحث روز بحث کنيم، بحث علمي هم بود و نه ايدئولوژيک، که يک باره صحبت بنده را قطع کردند.