جنگنده J-۱۰C چه ویژگی‌هایی دارد؟

جنگنده Chengdu J-۱۰C که با نام «اژد‌های نیرومند» نیز شناخته می‌شود، یکی از مهم‌ترین جنگنده‌های نسل چهارم چین است که برای برتری هوایی و عملیات تهاجمی طراحی شده. در ادامه، امکانات و ویژگی‌های فنی و تاکتیکی این هواپیما را با استناد به منابع چینی و اطلاعات تأییدشده نظامی می‌بینید.

مشخصات عمومی:

مدل‌های اصلی: J-۱۰A (نسخه اولیه)، J-۱۰B (ارتقایافته با رادار AESA)، J-۱۰C و J-۱۰C (صادراتی)

طراح: مؤسسه Chengdu Aircraft Industry Group

اولین پرواز و ورود به خدمت: ۲۰۰۶

نوع: تک‌موتوره، چندمنظوره، تک‌سرنشین یا دو‌سرنشین (در نسخه‌های آموزشی)

موتور و پیشرانه:

موتور: WS-۱۰B توربوفن ساخت چین (در نسخه‌های جدید)

جایگزین روسی: AL-۳۱FN توربوفن ساخت روسیه (در مدل‌های اولیه)

رانش: حدود ۱۲,۵۰۰ کیلوگرم با پس‌سوز

نسبت رانش به وزن: نزدیک به ۱ (برای مانور‌های شدید بسیار مهم)

آویونیک و رادار:

رادار: آرایه فازی فعال (AESA) در نسخه‌های J-۱۰B و C

سامانه دید الکترواپتیکی (IRST): برای کشف اهداف مادون‌قرمز

نمایشگر دیجیتال (Glass Cockpit): چند مانیتور رنگی برای نمایش اطلاعات پروازی، تسلیحاتی و موقعیت‌یابی

کلاه پروازی HMD: برای قفل موشک به وسیله نگاه خلبان

تسلیحات:

موشک‌های هوا به هوا:

PL-۸ (نسخه چینی Python)

PL-۱۰ (مدرن، هدایت IR)

PL-۱۵ (هدایت راداری، برد بلند تا ۲۰۰+ کیلومتر)

موشک‌های هوا به سطح:

KD-۸۸ برای اهداف زمینی

YJ-۹۱ ضدرادار

بمب‌های هدایت‌شونده:

بمب‌های لیزری LS-۶ و بمب‌های ماهواره‌ای

توپ داخلی: ۲۳ یا ۳۰ میلی‌متری (وابسته به مدل)

ویژگی‌های پروازی:

سرعت بیشینه: Mach ۱.۸

برد عملیاتی: حدود ۱,۸۰۰ کیلومتر با سوخت داخلی، تا ۳,۵۰۰ کیلومتر با مخزن سوخت خارجی

سقف پرواز: حدود ۱۸,۰۰۰ متر

طراحی دلتای ترکیبی با کناردستک (Canard): افزایش پایداری و مانور

توانایی سوخت‌گیری هوایی: در نسخه‌های C و CE

برتری‌های تاکتیکی:

طراحی برای مقابله با F-۱۶ و Mirage-۲۰۰۰

توان رزم ترکیبی (Combat Multirole): هوا به هوا، هوا به زمین، اسکورت، سرکوب پدافند هوایی

تولید بومی، کاهش وابستگی به غرب و روسیه

هزینه عملیاتی پایین‌تر نسبت به جنگنده‌های غربی هم‌رده

روند توسعه J-۱۰C به دهه ۱۹۸۰ بازمی‌گردد. در همان سال‌ها، چین به این دریافت رسید که شاید هواپیماهایش توان رقابت با F‑۱۶ یا Mirage‑۲۰۰۰ را ندارند. در جریان جلسه‌ای در سال ۱۹۸۲، طراح ارشد宋文骢–با تنها ۱۵ دقیقه فرصت–توانست با ارائه مدل شیشه‌ای و توضیحات دقیق، بودجه و مجوز رسمی را برای «پروژه شماره ۱۰» دریافت کند. این نقطه شروعی برای نسل جدید جنگنده‌های بومی چین بود.

J-۱۰C نخستین هواپیمای چینی بود که از طراحی دیجیتال CAD و آزمایش‌های دینامیک سیالات محاسباتی در سطح بالا استفاده کرد. بسیاری از سامانه‌های آن طراحی داخلی داشتند و تا ۶۰٪ اجزای آن، نسبت به ۳۰٪ معمول برای هواپیما‌های جدید، کاملاً بومی بودند. کارخانه Chengdu Aircraft Design Institute نقش کلیدی در این پیشرفت ایفا کرد.